Muriel Waterlot (Lublin)

Europese Raad en Unesco: de rol van vertaling en literatuur bij het bevorderen van de interculturele competentie in het vreemdetalenonderwijs. Intercultureel, transcultureel, multicultureel, crosscultureel ...

Tegenwoordig bestaan er heel wat termen die beogen ons bewust te maken van de het belang van de dimensie ‘cultuur’ in de communicatie tussen twee (of meer) mensen uit verschillende culturen. De discipline ‘interculturele communicatie’ is uitgegroeid tot een wetenschappelijk vakgebied dat dienstdoet als ‘verbindingsrail’ tussen culturen en nagaat op welke manier in interculturele ontmoetingen de communicatie kan worden geoptimaliseerd, en de interculturele competentie kan worden verbeterd. Wat dit laatste betreft zijn de strategieën om dit doel te bereiken nogal uiteenlopend. Enerzijds zijn er de voorstanders van de strategie die het belang van verschillen tussen culturen benadrukken en het aanpassen aan personen met een andere talige en culturele achtergrond als doel vooropstellen. Om optimaal te functioneren in de hedendaagse internationaal georganiseerde samenleving moet men anders gezegd kunnen omgaan met talige en culturele diversiteit. Anderzijds zijn er aanhangers van de strategie die stelt dat men eerder op zoek moet gaan naar wat culturen verenigt, en dat communicatie pas mogelijk is wanneer ervan wordt uitgegaan dat de ander dezelfde communicatieve verwachtingen en conventies hanteert. In deze presentatie worden deze standpunten nader toegelicht en wordt nagegaan welke aanpak er in de publicaties omtrent interculturele competentie in het vreemdetalenonderwijs van de UNESCO en de Raad van Europa wordt vooropgesteld. ‘Last but not least’ wordt uiteengezet welke manieren en methoden beide instellingen voorstellen om de ‘interculturele bekwaamheid’ te bevorderen, en nagegaan in welke mate literatuur en vertaling hierbij als instrument kunnen worden aangewend.